ارزش گذاری سهام شرکت‌های دانش بنیان (بخش اول)

ارزشگذاری شرکتها و سهام شرکتها، از جمله مسائلی است که از گذشته مورد توجه بسیاری از تحلیلگران مالی قـرار داشته است و بر همین اساس مدلهای متفاوتی برای آن گسترش یافته است. اگرچه برخی از این مدلها در عمل مفیـد هستند، استفاده از آنها برای ارزشگذاری شرکتهای فنآوری بنیان و مخصوصا آنها که نوپا هستند مناسب نیسـت. ایـن شرکتها به طور معمول، اغلب یک دوره کوتاه مدت هزینه و پس از آن، درصورت موفقیـت، یـک دوره بسـیار سـودآور را تجربه میکنند. ارزشگذاری شرکتی با وجود چنین نیمرخی از درآمدها، بسیار متفاوت از ارزشگذاری سـنتی شـرکت و سهام شرکتها می باشد.  

1- مقدمه
ارزشگذاری شرکتها و سهام شرکتها، از جمله مسائلی است که از گذشته مورد توجه بسیاری از تحلیلگران امور مالی قرار داشته است و بر همین اساس مدلها و رویکردهای متفاوتی برای آن ظهور یافته است. اگرچه برخی از این مدلها در عمل کارایی نسبتا خوبی را از خود نشان میدهند با این حال به دلایلی استفاده از این روشها در ارزشگذاری شرکتهای فناوری محور و نوپا مناسب نیستند.

سهام چنین شرکتهایی اصطلاحا سهام فناوری نامیده می شود که هم شامل شرکتهای نوپایی می شود که به تازگی وارد عرصه کسب و کار شده اند و هم شامل شرکتهای با سابقه تری، مانند گوگل و مایکروسافت، میباشد که از این لحاظ جا افتاده تر و شناخته شده تر هستند. اغلب چالشها مربوط به دسته اول شرکتهای نوپا می باشد.

این شرکتها به طور معمول یک دوره کوتاه مدت زیان و پس از آن، درصورت موفقیت (پاگرفتن)، یک دوره سودآور و همراه با رشد را تجربه می کنند. بدیهی است که ارزشگذاری شرکتی با وجود چنین نیمرخی از وضعیت مالی، می بایست متفاوت از ارزشگذاری سنتی شرکت و سهام شرکتها باشد.

با توجه پیشرفتهای اخیر در کسب و کارهای جهانی و ظهور بسیاری از شرکتهای فناوریمحور در عرصه بازارهای ملی و بین المللی و نیاز به نوعی از سرمایه گذاری خاص معروف به سرمایه گذاری خطرپذیر که اصولاً مشمول عدم قطعیت زیاد و از طرفی بازدهی فوق عادی می باشد، ضرورت تدوین مدلهای و روشهای مناسب برای ارزشگذاری شرکت و سهام شرکتهای فناوری محور و نوپا بیشتر آشکار می گردد.

2- چرایی: چالشهای استفاده از روش های سنتی

به طور معمول روشهای ارزشگذاری سهام را می توان در سه گروه اصلی طبقه بندی نمود:

روشهای بازار محور

روشهای هزینه محور (دارایی محور)

روشهای درآمد محور